Κουλέγιεφ, βάλε κάτι παραπάνω, ήταν οι νιοί λεβέντες κι εύμορφες οι νιές

Του Ορθαγόρα

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα δεν με έπεισαν οι πιρουέτες των γαλάζιων χορευτών στην πρόσφατη meta-tragédie παράσταση μπαλέτου «Οι Ράγες των Ψυχών», που δόθηκε από την Académie Koulale de la Danse (Κούλικη Ακαδημία Χορού) στην «Ερυθρά Σκηνή» της κοιλάδας των Τεμπών. «Τίποτα δεν είναι πιο αποκαλυπτικό από την κίνηση» έλεγε η Αμερικανή χορεύτρια και χορογράφος, Μάρθα Γκράχαμ. Και είχε δίκιο. Παρά τις 2-3 κυβιστήσεις και τις 11 συνεχόμενες στροφές στο ένα του πόδι, το γουρλίδικο, η ελαφρώς τρεμάμενη κίνηση του Maxim Kulejev (Μαξίμ Κουλέγιεφ) πρόδιδε την υπαρξιακή αγωνία του για τις επικείμενες εκλογές.

Όποιος είχε την τύχη ή την ατυχία (όπως το βλέπει κανείς) να παρακολουθήσει παλαιότερες παραστάσεις της Académie Koulale de la Danse, αντιλαμβάνεται επακριβώς τι λέω. Πώς μπορώ να ξεχάσω την ευελιξία, την δύναμη, και την αντοχή του Κουλέγιεφ και των χορευτών που τον πλαισίωναν στην καυτή παράσταση «To Γαλάζιο Πουλί της Φωτιάς», ή τις κομψές και καθαρές γραμμές, την τεχνική ακρίβεια, και τις γρήγορες κινήσεις στον δροσερότατο «Χιονοθραύστη»; Για να μην αναφερθώ στην «Ιεροτελεστία του Ματιού» με τις αριστουργηματικές πιρουέτες από χαμηλή θέση ανάπτυξης, οι οποίες ανάγκασαν τους παραληρούντες θεατές να παραδεχτούν ότι, ναι, έφταιγαν κατά 99% οι καμένοι συγγενείς τους, και να δηλώσουν ότι δεν θα δεχτούν τις αποζημιώσεις που θα επιδικάσει η αδέκαστη δικαιοσύνη!

Εκείνες ήταν παραστάσεις αντάξιες ενός μάγου-χορευτή σαν τον Κουλέγιεφ. Τούτη εδώ, η τελευταία, τον αδικεί τον αρχιάριστο. Πάει το ύφος το αγέρωχο, το βλέμμα το υπεροπτικό, το γουρλομάτικο, πάει κι η δυνατή η κίνηση χεριών και ποδαριών, με τους ειρωνικούς κυματισμούς και τις αυτάρεσκες αποχρώσεις. Σκιά του εαυτού του ο τρισμέγιστος. Μέχρι κεφάλι τον έβαλαν να σκύψει, οι άσπλαχνοι της επικοινωνίας συμβουλάτορες, μέχρι συγγνώμη να ζητήσει! Άσε που τον υποχρέωσαν, αυτόν, τον ομοτράπεζο του Χαράρι, τον πανέτοιμο ν' αναληφθεί στην υπέργεια σφαίρα των μετανθρώπων, ναι αυτόν, τον εξανάγκασαν οι ουτιδανοί να υπερτιμήσει τις ζωές μερικών άχρηστων τρωγόντων.

Και ξέπεσε σε κάτι σαν το προικοσύμφωνο της Λενιώς (στην ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι») η λίστα με τα μέτρα στήριξης και αρωγής συγγενών θυμάτων, τραυματιών, και επιβαινόντων στον συρμό 62. Κωνσταντογιωργάκη τον κατάντησαν τον τιτανοτεράστιο οι επικοινωνιολόγοι. «Πατέρα, βάλε ακόμα εκατό, ο νιός είναι λεβέντης» έλεγε η Λενιώ. «Αρχηγέ, βάλε κάτι ακόμα, έρχονται εκλογές» έλεγαν οι σύμβουλοι. Και να οι συντάξεις οι ισόβιες, και να των χρεών η οριστική διαγραφή, και να οι διορισμοί στο Δημόσιο, κι η δωρεάν η σίτιση των φοιτητών, και η μοριοδότηση των υποψηφίων, κι η υποστήριξη από γιατρούς και ψυχολόγους.

Τόσο κοστολογήθηκε των Ελλήνων η ζωή και τέτοιο κρίθηκε το αντίτιμο για το ξέπλυμα των γαλάζιων εγκλημάτων. Πλην όμως, όχι απάντων των Ελλήνων, μήτε και όλων των πράξεων των εγκληματικών. Γιατί δεν είναι ένα το έγκλημα. Και τα θύματα της συμμορίας των Αρίστων δεν εξαντλούνται στα 57 -ανέρχονται σε μερικά εκατομμύρια. Που δεν είχαν την «τύχη» να θυσιαστούν σε περίοδο προεκλογική και σε «δυστύχημα» με κόστος για την κυβέρνηση βαρύ. Εξαιτίας τούτης της κατάφωρης αδικίας, ξέσπασε ο Γιάννης Αγγελάκας με ανάρτησή του στο ΦουΜπού:

«Συγνώμη πατέρα. Αν τό ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο. Γιατί όχι; Θα θυσιαζόμουν για να σας ελαφρύνω οικονομικά και για να βελτιωθούν οι συγκοινωνίες μας. Αλλά αυτό το άτιμο το κράτος δεν μας λέει τίποτα από πριν. Ούτε ότι αν μπούμε στο τρένο παίζουμε τη ζωή μας κορώνα - γράμματα, ούτε τι κερδίζουμε σε περίπτωση δυστυχήματος».

Τέλος εποχής, λοιπόν, για τον Maxim Kulejev και τον επιτελικό θίασο των Αρίστων. Παρά τους διθυράμβους των πετσωμένων ΜΜΕ, τις κάλπικες δημοσκοπήσεις, και τα «ευχαριστώ» κάποιων μαυροφορεμένων πατεράδων (την στάση των οποίων σέβομαι μα δεν επικροτώ), κάθε άλλο παρά ευοίωνο διαγράφεται το πολιτικό μέλλον του γουρλή -όπως τον είπε η αδερφή του- αρχιχορευτή.

Αλλά, για να σας το πω το κρίμα μου, φρονώ πως δεν του άξιζε τέτοιο τελείωμα του γίγαντα που καταχειροκροτήθηκε στο αμερικάνικο κογκρέσο. Του μονάρχη που, ως άλλος Πρόεδρος Σνόου, θέσπισε Αγώνες Πείνας με συμμετέχοντες όλους σχεδόν τους υπηκόους της επικρατείας του. Τουτουνού του έπρεπε άλλο τέλος, αλλιώτικο κλείσιμο καριέρας. Με μιαν απογειωτική συμμετοχή στην παράσταση μπαλέτου «Στα 11 τα μέτρα». Με θεατές όλους τους επιζήσαντες της τετραετίας...

Και σ' εμάς, Συνέλληνες, αξίζει αλλιώτικη πορεία, άλλο μέλλον, τουλάχιστον ισάξιο με το ένδοξό μας παρελθόν. Ένα μέλλον με Αγώνες Ολύμπιους και όχι Πείνας, με ιεροτελεστίες χαρμόσυνες και όχι θυσιαστικές, με παραστάσεις κάλλους απαράμιλλου και όχι meta-tragédie, με την ζωή μας ν' ανθοφορεί και όχι να στήνεται στα 11 τα μέτρα. Αυτό το μέλλον κανένας θίασος κομματικός δεν θα μας το χαρίσει. Θα το κερδίσουμε μόνοι μας, συνενωμένοι σε μιαν εθνική ελληνοκεντρική συλλογικότητα. Που πάει να πει, συστρατευμένοι στην ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.

Υ.Γ. Το προικοσύμφωνο της Λενιώς: